تاریخچه گوشواره:

نخستین نشانه های پیدایش گوشواره را می توان در تمدن ایلام جستجو کرد. در پیکره های تخت جمشید نیز استفاده از گوشواره دیده می شود، در معدن نمک زنجان پیکر فسیل شده مردی(مرد نمکی) کشف شد که بر گوش چپ او گوشواره ای از جنس طلا آویخته شده بود.استفاده از گوشواره در دوران هخامنشی بسیار رایج بوده است، در دوره ساسانیان مردان نیز مانند زنان از گوشواره استفاده می کردند،

بنابر نوشته کتاب مقدس مسیحیان هنگامی که موسی در کوه سینا بود، بنی اسرائیل از هارون خواستند تا برای آنها خدایی بیاورد، وی به آنها فرمان داد تا گوشواره ها و دیگر جواهرات پسران و دخترانشان را برای وی بیاورند.

فردوسی شاعر بزرگ ایران زمین در شاهنامه بارها به گوشواره های شاهان اشاره کرده است:

ابا تاج و با طوق و با گوشوار چنان چون بود در خور شهریار

در مصر باستان در سلسله هجدهم ، داشتن گوشواره در میان شاهزادگان و پادشاهان امری رایج بود و همه از گوشواره استفاده می کردند.در سال 1577 میلادی نوشته ای از کشیشی به نام «ویلیام هریسون» با عنوان شرح انگلستان منتشر شد که در قسمتی از آن آمده است : « برخی آقایان و درباریان حلقه هایی از طلا و سنگ یا مروارید را به گوششان می آویزند.»
می توان گفت که در سال های 1590 میلادی در انگلستان استفاده از گوشواره به مد روز تبدیل شده بود.

در گذشته های دور در فرهنگ ها و دولت های مختلف رسمی به نام حلقه بر گوش کردن بود که نشان بردگی و غلامی بود.

ساختار گوشواره و صورت :

• ساختار گوشواره بر ظاهر فرد بسیار تاثیرگذار است و انتخاب نوع آن به شکل چهره و بلندی گردن بستگی دارد.
• برای صورت‌های کشیده ، انواع گوشواره اعم از آویز ، حلقه ای و میخی مناسب است.
• برای اشخاصی که صورتی کشیده همراه با گردنی بلند دارند گوشواره های آویز مناسب ترین گزینه است.
• برای افرادی که صورتی چاق و گرد دارند استفاده از گوشواره های میخی گزینه مناسبی نیست.
• گوشواره‌های حلقه ای متوسط مناسب هر مدل صورت می‌باشد اما نوع بزرگ آن چهره را گرد و چاق نشان می دهد و برای صورت های لاغر بسیار مناسب است.